Hoezo zelfverzekerd?
Ook weleens heeel kwetsbaar! Tja, dan daar toch maar een stukje over. Over mijzelf en hersenspinsels over mijn moederschap. Hoor er weinig over van andere ouders, maar ik ben niet gauw tevreden. Sterker nog; ben streng. Niet alleen zozeer naar de buiten wereld, maar zeg maar SIMON COWELL strengheid naar mijzelf toe. Zie mijzelf dan staan tijdens een auditie en ik als Simon geeft mijzelf er toch van langs!
Door onder anderen de wijze waarop ik ben opgevoed; presteren is liefde, niet presteren is afwijzing en door mijn hoogbegaafdheid en sensitiviteit kan ik daar weleens in verdwijnen. Dan zindert er in mijn onderbuik een wanhopig, onmachtig gevoel; IK HEB HET NIET GOED GEDAAN naar de kinderen toe. IK HEB HET VERPEST!
Wat doe ik dan voor ergs, vraagt iemand; Nou, als ik moe ben, ben ik de grootste kreng ter wereld, echt waar. Zwaar onredelijk en heel hard en cynisch. Denigrerend naar mijn gezin en onterecht natuurlijk. Veel te fel, naar, gemeen en te snel er bovenop. Schreeuwen, mopperend, zeurend, zielig doen…alles wat ik niet wil zijn, ben ik dan. Dat vind ik gewoon….zo voelt dat dan.
“Maar ben je ook niet extravert en heb je gewoonweg ook niet hoopjes temperament? ”
“Zitten de jongens ook niet in een leeftijd dat ze kunnen klieren, net ff te lang doorgaan, nee NOOIT horen? Elkaar beconcurreren etc? ”
” En als andere moeders moe zijn, ff op van alles; denk je niet dat zij ook af en toe kunnen ontploffen? Zijn we gewoon niet allemaal mensen? ”
NEE, NEE, NEE! Dat vind ik dan dus helemaal niet. Want al ben ik moe, al klieren de boys tot ik een ons weeg, hangt dochterlief van 1 in de gordijnen en loopt de hond steeds te schooien en is manlief aan het zeuren… HET BETEKENT GEWOON NIET DAT MIJN GEDRAG OK WAS! Toch?!
Dus…dat is mijn worsteling. Ik moet beter zijn; mijn fouten goedmaken; sterk en vrolijk zijn; vooral ook fit (want dan ben ik ook de rest 😉 en ik wil gewoon een goede moeder zijn. Zodat ze blij op mij terugkijken en trots zullen zijn. En misschien is dat mijn angst. Dat ze dat niet zullen zijn en alleen maar denken aan die boosaardige moeder en straks allemaal in therapie moeten en met elkaar erover hebben hoe moeilijk de kindertijd was…net als ik heb meegemaakt 😉
Dus….het toverwoord heet ZELFCOMPASSIE/ Liever voor je zelf zijn of nog beter gezegd (ik hou het erin 😉 Milder, zachter…Mensen zeggen dat als ik weer in ontspanning kom, de rest wel volgt. Mensen zeggen dat ze mij best hoog hebben zitten als opvoeder en weten dat ik zielsveel van hen hou en altijd bezig ben om het goed te doen. Het is alleen zo jammer dat ik mijn kracht en alles wat ik goed doe, wel even zie maar dit zo snel vervliegt dat vaak alleen dat corrigerend stemmetje in mijn hoofd weer gehoord wordt.
Nou, om dit depressief verhaal mild af te sluiten; inmiddels ben ik al wat stapjes verder en leer ik dat ik de baas ben over mijn hoofd. Waar leg ik de focus op? Moet er wel iets goedgemaakt worden of is het accepteren en verder leven? Gaat het dan zo slecht met de kinderen (nee, juist niet) Hoe reeel is het nog? Enne…wil ik wel dat het goed gaat; is dat wel een situatie die ik ken? Nee. En misschien is dat wel de schijnveiligheid die ik steeds zoek. (over valkuilen gesproken)
Gelukkig ben ik ook creatief en altijd op onderzoek uit. Weet ik de juiste mensen te vinden die de boel weer relativeren. En ben ik ook best slim genoeg om regelmatig weer fijn in het moment van liefde en gezelligheid te duiken! Maar waar ik natuurlijk stiekem wel benieuwd naar ben; IS HET TABOE?
Of voel jij je ook weleens een slechte moeder? En wat doe jij dan?