Al bijna 2 jaren geleden; toen ging opa 1 dood en 2 maanden later opa 2. Best een lullige timing, zeker voor een kind. Praktisch omdat we gewoon verder konden gaan met de Monuta meneer, die overigens heel tof was….”moeten we nu weer een tekening op de kist leggen mam?” Eh…wel leuk, kaarsje aansteken misschien…

Maar dat daarna ook nog in de tijd verschillende aardige judo meesters weg gingen, die meesters waar zoonlief zich aan had gehecht, vriendjes van school werden gehaald door ontevreden ouders, soms wel en soms ook helemaal niet met een afscheid, dat zat zoonlief dwars. “Iedereen gaat bij mij weg, mam” En was in rouw. Miste zijn opa, miste zijn vriendje V en werd boos. Boos op mama, 3x koffertjes gepakt en naar buiten gelopen, kwaad, verdrietig en vooral met de hoop dat mama hem achterna zou lopen en in de armen zou nemen; “ga niet weg zoon!” Dat was de gedachte, iemand die zou blijven….Het heeft een jaar geduurd, ups en downs, schrijven in mooie boeken over rouw, verdrietig verhaaltje over een stervend vosje, nee, die was toch te zielig mam, dat helpt mij niet (slik) Samen muziek luisteren hand in hand op bed dan maar, wandelen en praten. Knuffelen en weer bonje in de tent. Maar langzamerhand werd het rustiger in het hoofdje en rustigere in het hartje. Gelukkig is er nog de judobeker die ik van opa heb gekregen. Wat leuk dat vriendje V mij nog uit heeft genodigd voor zijn verjaardagsfeestje he….en wat fijn is het weer op school met de juffen, leuke klasgenootjes en een goede sfeer. Het armbandje waarop ik een tekstje heb laten drukken (wees blij met wie je bent, wees trots en jezelf, jij bent belangrijk, wij houden van jou) draagt hij steeds minder. Hij kan weer verder en ik haal even adem….want een kind met verdriet, kraakt mijn hart keer op keer. Slaap lekker schat, alles is goed.

.